Crveni radič nije zahtjevna biljka, uspijeva na gotovo svim vrstama rastresitog zemljišta, traži dosta vlage i jedino ne podnosi visoku temperaturu. Plod je u obliku čvrstih glavica koje obrazuju crveni listovi čija je boja uslovljena posebnim jedinjenjima koja imaju važnu ulogu bioregulatora, ali i čuvara imuniteta.
Crvena boja potiče prije svega od karotinoida, materije koja štiti ćelije. Najviše je ima u vanjskim listovima koji su bogati gorkim materijama poznatim kao intibini.
Oni poboljšavaju protok žuči, funkciju jetre i bubrega, organa odgovornih za čišćenje organizma. U stvari, gorke materije olakšavaju izlučivanje toksičnih sastojaka iz tijela.
Čistač krvi
Crveni radič ove supstance proizvodi radi vlastite zaštite, a unijete u organizam one postaju barijera virusnim, bakterijskim i gljivičnim infekcijama, pa čak u izvjesnoj mjeri i kancerogenim bolestima.
Ove supstance neutraliziraju postojeće slobodne radikale i sprečavaju stvaranje novih. Vrlo su važne u ishrani dijabetičara, posebno inzulin koji snižava nivo šećera u krvi i mokraći.
Od vitamina u radiču najviše ima vitamina C i B1, B2 i PP iz grupe B, kao karotina. Od minerala najviše su zastupljeni kalij i magnezij, kao i gorke materije koje podstiču apetit.
Prisustvo kalija obezbjeđuje zdravlje mišića, nervnog sistema, srca i krvnih sudova. S obzirom na to da je iz porodice tamno zelenog povrća, radič predstavlja izuzetan izvor hlorofila i drugih fito sastojaka koji pozitivno utiču na zdravlje.
Hlorofil djeluje kao čistač krvi i jetre, a brojni antioksidansi štite od razornog uticaja slobodnih radikala. Na taj način sprečava se nastanak kardiovaskularnih oboljenja, dijabetesa i karcinoma. Istovremeno, antioksidansi imaju moć da na prirodan način uspore starenje.
Vlakna kojih dosta ima u radiču olakšavaju rad cijeva, a korisna su i prilikom mršavljenja, jer usporavaju apsorpciju šećera. Međutim, da bi se postigla potpuna zaštita organizma, poželjno je da se radič jede svjež jer gubi ljekovito djelovanje ako se čuva u frižideru.
Gost iz Italije
Moderna kultivacija ove biljke počela je u 15. stoljeću, ali su crvene varijacije stvorene tek u 19. Sve nose naziv prema italijanskom regionu iz koga potiču, a najviše se gaje Radiccio di Treviso i Radiccio di Verona.
U italijanskoj kuhinji radič je veoma popularan, a najviše se služi grilovan i preliven maslinovim uljem, kuhan s rižom ili svjež kao salata.
Prilikom kupovine radiča treba voditi računa da listovi budu svježi i čvrsti, bez tamnih promjena koje ukazuju na to da se povrće kvari. Mladi radič najbolje je potrošiti istog ili sljedećeg dana od trenutka kupovine.
U glavicama radič se može čuvati nekoliko dana u frižideru, a da bi do kraja održao sježinu najbolje ga je čuvati zamotanog u papirnoj kesi. Može se čuvati i u hermetički zatvorenim posudama, kao i vakumiranim plastičnim kesama.
Radič u kuhinji
* Sa suhim šljivama - Isječen radič pomiješati sa feta sirom i suhim šljivama. Ovako sjedinjenu masu začiniti sa maslinovim uljem i limunovim sokom.
* Sa šampinjonima - Dvije do tri veće šake isjeckanog radiča, pet do šest tanko narezanih šampinjona, četiri do pet kašika maslinovog ulja izmiješanog sa sokom od pola limuna, soli i biberom po želji pomiješati i prekriti parmezanom.
* Sa rižom - Sastojci: 300 g riže, 600 gr crvenog radiča, bijelo suho vino, rendani parmezan, 70 grama putera.
Radič oprati, odstraniti stabljiku i tvrde listove, a onda ga isjeckati na tanke rezance. Dinstati ga na 50 grama maslaca, a poslije 10 minuta dodati rižu i dinstati na srednje jakoj vatri. Zatim dodati pola čaše bijelog vina i ostaviti da ispari na srednje jakoj vatri.
U mješavinu sipati kutlaču supe, smanjiti temperaturu i miješajući kuhati još 20 minuta. Povremeno, po potrebi zbog riže, dodavati još supe. Na kraju skloniti posudu i začiniti punom šakom parmezana, miješajući još tri do četiri minuta. Služiti toplo, ali ne prevruće.
