Bosna i Hercegovina, koja je u vrijeme nakon 1971. godine i priznanja da u njoj postoji i narod koji je tada nominiran imenom „muslimani“ postala najaktivnija i, može biti, najistaknutija zemlja u bivšoj Jugoslaviji, po eksploziji razvoja svih aspekata duhovnosti i kulture i stvorila veliki ugled u zemlji, danas je na repu u odnosu na sve ostale zemlje bivše Jugoslavije.
Može biti da ništa nije tako duboko i potpuno u našoj zemlji propalo kao što je to područje nauke i obrazovanja pa, moglo bi se reći, i kulture uopće.
U periodu između 1971. i 1983. godine, otkad počinje postepena i sve snažnija eskalacija akcije srpskog nacionalizma koji je sebi postavio cilj da Bosnu i Hercegovinu vrati u pređašnje stanje kada je ona bila de facto politički i kulturni satelit Srbije, nije bilo nijedne zemlje u bivšoj Jugoslaviji koja je imala takvu koncentraciju naučnih, kulturnih i umjetničkih snaga uopće.
Nigdje se nije dogodila takva gustoća i koncentracija stvaralačkih snaga u svim oblastima nauke, kulture, umjetnosti kao što je to bilo u Bosni i Hercegovini.
U Bosni je djelovala svakako grupa izvanrednih književnika sa Mešom Selimovićem, Skenderom Kulenovićem, Makom Dizdarom, Dervišom Sušićem, Ahmetom Hromadžićem, Ahmedom Muradbegovićem, Midhatom Begićem, Izetom Sarajlićem i cijelom legijom mladih stvaralaca na čelu da do takve koncentracije vrhunske književne stvaralačke moći nije došlo ni u jednoj od tadašnjih jugoslavenskih zemalja.
Osnivanje Akademije likovnih umjetnosti i otvaranje galerije imalo je takav pozitivan efekt da se ubrzo pojavila cijela plejada uspješnih slikara i grafičara koji su počeli osvajati prve nagrade na svim međunarodnim analima, bijenalima i ostalim velikim izložbama slikarskih djela. Vrhunac tog razvoja se dogodio s velikom izložbom jugoslavenskih dokumenata koja je priređena u tada izgrađenoj Skenderiji i koja je bila najznačajniji likovni događaj tog perioda.
Stvaranje Odsjeka Akademije za filmsku umjetnost dovelo je do pojave cijelog niza mladih filmskih umjetnika koji su filmovima stvorenim u Bosni i Hercegovini počeli osvajati nagrade na svim festivalima filma, a neki od njih su stvorili antologijska djela naše filmske umjetnosti tadašnje države uopće.
Plejada pjevača
Posebnu oblast umjetničkog stvaranja, a to je muzika u svim njenim modalitetima, od stvaranja djela u klasičnim formama sonatas simfonija, svita, opera i baleta, do moderne muzike čiji su nosioci bili ansambli poput ''Indexa'', ''Ambasadora'', ''Bijelog dugmeta'' i drugih brojnih grupa koje su postale vodeća garnitura u modernoj muzici toga vremena.
Da se ne spominje kako je plejada velikih pjevača tradicionalne bosanske pjesme sevdalinke od Zaima Imamovića do Safeta Isovića, ili od Bebe Selimović do Hanke Paldum stvorila takav ugled toj vrsti muzičkog stvaranja da je on postao sastavni dio onoga što se zove narodna muzika u cijeloj zemlji.
Posebnu ulogu je igrao i pozorišni aspekt kada je malo pozorište u prostorijama „Napretka“ odigralo avangardnu ulogu iz koje je nastao i poznati sarajevski festival „Mali sena“, koji je postao najpoznatiji događaj te vrste u zemlji.
Pri tome valja istaći da je cijelo to stvaralaštvo odisalo onim što se može s pravom nazvati duhom Bosne, a to je smisao za humor, smisao za ironiju, za samokritiku i humanost koja je plijenila s pozorišnih bina, kao i iz nekih televizijskih emisija, među kojima je u cijeloj zemlji postala najpopularnija serija „Karađoz“, rađena na bazi tradicionalnog pozorišta sjena, a kojoj je njen tvorac Jurislav Korenić i glavni protagonista genijalni glumac Rejhan Demirdžić dao takav pečat da je cijelu seriju odveo u nezaborav.
