Još su krvarile teške srebreničke rane, brojali se mrtvi, ranjeni, kada se pronijela vijest da je poginuo krajiški heroj, komandant 505. viteške brigade Izet Nanić.
Umorni od svakodnevnih smrti prijatelja, rodbine, komšija, tužna vijest sa krajiškog ratišta bila je so na troipogodišnju ratnu ranu i to u vrijeme kad smo se većina nadali miru, misleći da više ne može ovako, da neko mora zaustaviti ubijanje.
-Istina je, provjerio sam – okamenjen je tog dana stajao Senad Kljajić, načelnik Štaba 24.divizije Drugog korpusa Armije RbiH, Krajišnik, koji je sa nekolicinom krajiških boraca, cijeli rat proveo na podrinjskom ratištu.
U danu pogibije Izeta Nanića događala se istorija. Njegova brigada, tog dana, krenula je prema Dvoru na Uni gdje je u završnim operacijama deblokade Krajine trebala da se spoji sa jedinicama Hrvatske vojske na Korani. Ubijen je iz zasjede
- Po svemu , po junaštvu, znanju, moralu mnogo je ličio na rahmetli Kapetana Hajru sa Teočaka. Ustvari i Bužim kao zapadna i Teočak kao istočna tačka bosanskog ratišta imaju mnogo sličnosti. Nažalost i Izet Nanić i Hajrudin Mešić su poginuli, ali njihova djela su živa – ispričao nam je Kljajić koji je prisustvovao obilježavanju godišnjice pogibije Izeta Nanića.
Iako su oba bili školovani oficiri, nisu se, kazao nam je fizički poznavali, ali je o vojničkom herojstvu i damaru svog zemljaka mnogo znao. Nanić je, naime, bio među onim profesionalnim oficirima koji je vrlo rano prepoznao namjere JNA i njene beogradske komande. Došao je u svoj Bužim, učestvovao u formiranju Štaba Teritorijalne odbrane, a potom, kako to i priliči vojničkom znalcu osniva čuvenu 105.bužimsku udarnu krajišku brigadu koja kasnije postaje 505.viteška bužimska brigada. .
To što je baš na dan njegove pogibije na lokalitetu Čorkovače u Bužimu otkriven monumentalni „Spomenik pobjede i ponosa Armije RbiH“, trajno je svjedočenje herojstva bužimskih boraca i njihovog heroja oslobodilačkog rata Izeta Nanića.
