Usnija Redžepova (4. februar 1946. - 1. oktobar 2015) ostat će upamćena kao legenda južnjačkog melosa. Iako je rođena u Skoplju, mnogi su godinama mislili da je Vranjanka ili Nišlijka, što samo govori koliko je autentično donosila melos juga. 

Usnija je jedno od šestero dece majke Sabrije, Turkinje, i oca Jašara, Roma, džambasa i veseljaka. Na takmičenju pjevača amatera Radio Skoplja, prvi put je eksplodirala na bini. Postaje član Akademskog studentskog društva "Mirče Arcev" iz Skoplja. Po završenoj gimnaziji upisuje arapski jezik na Filološkom fakultetu u Beogradu. Godine 1965. snima svoju prvu ploču s ciganskim narodnim pjesmama. Mješavina romske i turske krvi buknula je i na koncertnoj bini i na pozorišnoj sceni.

Orijentalni ples donosila je s neviđenom lakoćom, nenapadno i bez vulgarnosti. Godine 1974. pojavljuje se sa turskim čočekom "Gelj, gelj" u filmu "Derviš i smrt" u sceni sa legendarnim Borisom Dvornikom u ulozi Hasana.

Među prvima je počela pjevati i snimati sa trubačima. Ali, najviše je zavoljela jednog harmonikaša, Šapčanina, nastavnika muzike i urednika Radio Beograda, Svetomira Šešića. Usnija je bila opčinjena Šeletovom energijom: razvlačio je kablove, postavljao ozvučenja, vozio kolege, svirao tri koncerta dnevno, poskakivao s harmonikom.

Godine 2011. dobija nacionalnu penziju za poseban doprinos kulturi ovog naroda. Već iduće godine ostaje bez supruga, ostaje sama, žaleći što im sudba nije podarila djecu. Govorila je: "Bogovi su mi podarili pjesmu, moju najveću radost i moju jedinu djecu." Otišla je u vječnost prije četiri godine, kao najdraža kolegica mnogih narodnjaka.