Iako je najbogatija zemlja Evrope, barem prema procjeni CIA-e, Lihtenštajn nema aerodrom ni željeznicu, a građani imaju pauzu za ručak dugu čak 90 minuta, piše Quartz.
Tokom tih sat i pol, od 12 do 13:30 sati, država mora biti u tišini, odnosno nije dozvoljeno “košenje trave ni glasna zabava” (eng. noisy festivities). Uz to, Lihtenštajn svojim građanima nalaže da svake godine u februaru ili martu uzmu sedam dana slobodno kako bi se bavili sportom, na tzv. “sportski praznik”, a porez na dobit je među najnižima u Evropi - 12,5 posto.
Ta država nema izlaz na more, jedna je od najmanjih zemalja svijeta te ima manje od 40.000 stanovnika, trećina kojih su stranci. Iako nije zemlja članica Evropske unije, dio je Evropske slobodne trgovinske zone (EFTA), šengenskog prostora i Evropskog ekonomskog. Kako je sve to moguće?
Naime, nakon Prvog svjetskog rata Lihtenštajn se našao na rubu bankrota te je zemlja odlučila smanjiti poreze. Stoga je u 1950-ima najviši porez bio samo 1,4 posto što je, naravno, privuklo strane korporacije da svoja sjedišta otvore upravo u Lihtenštajnu.
Tako je već do 70-ih godina prošlog stoljeća ekonomija te zemlje procvala, a danas CIA World Factbook opisuje Lihtenštajn kao “napredno, visoko industrijaliziranu ekonomiju otvorenu za privrednike s razvijenim financijskim sektorom”.
No, nizak porez nije jedino što korporacije i dalje privlači u Lihtenštajn. Ta je zemlja svojevrsno porezno utočište te čak radi razliku između izbjegavanja plaćanja poreza i porezne prevare, pri čemu drugim državama daje podatke o kompaniji ili instituciji samo u jasnim slučajevima porezne prevare. Uz to, zbog nedostatka transparentnosti u bankarskim i porezni sistemima, država je neprestano meta međunarodnih pritisaka te se čak našla na crnoj listi EU sa zemljama koje ne sarađuju u poreznom nadzoru.
