Muhamed je po majci Đulhanumi pripadao staroj osnovnoj grani Filipovića, tj. porodici glamočkih, a po ocu izvedenih sredičkih ili ključkih Filipovića. Kuća rođenja malog Muhameda nosila je broj 35.

Mahala koja je, kako je rečeno, dobila ime po stupama za močenje biljaca i deka, izgubila je već odavno ono obilježje koje joj je dalo ime, ali je glavni dio mahale dobio ime tako što je glavna ulica označena imenom Ali Fehmi ef. Džabića.

Lađe proizvode vozile niz Vrbas ka rijeci Savi

O nekadašnjem porijeklu imena mahale govori još i činjenica da se jedino na tom dijelu grada nalazi niz staza zvanih putići, koji su svi vodili ka rijeci, inače zvanih još i jalije, a te jalije vodile su tačno na ona mjesta na obali koja su bila pristupačna i koja su se u narodnom govoru nazivala brodovima, ili mjestima gdje je pristup rijeci bio najlakši i gdje su nekad stajale i lađe koje su razne proizvode vozile niz Vrbas ka rijeci Savi, sve dok u Delibašinom selu, koje je kasnije nazvano po tamošnjem samostanu trapista koji je utemeljen u drugoj polovini 19. vijeka, nije podignuta brana na kojoj je izgrađena prva hidrocentrala za proizvodnju električne energije, ali i prekinut transport robe lađama, kako je to nekad bilo uobičajeno.

Tako je transport vodom od 1905. godine, ka mjestima Bosanska Gradiška i Bosanski Kobaš, gdje su se nalazili mostovi i prelazi koji su vodili u Slavoniju, tj. u Hrvatsku i prema Austriji i Mađarskoj, ili još dalje niz Savu prema Beogradu, Novom Sadu i Osijeku, bio moguć tek od mjesta Klašnice udaljenog kojih 20 kilometara od Banje Luke.

Borba muslimana za vjersko-prosvjetnu autonomiju

Ulica u kojoj je Muhamed Filipović rođen dobila je tadašnje ime nakon 1918. godine, a ime joj je dato u čast učenom muftiji Džabiću, kojeg su tada poštovali i odavali mu počast i Srbi, jer je on bio pokretač srpsko-muslimanskog saveza u borbi protiv Austrije i vodeći čovjek borbe bosanskih muslimana Bošnjaka protiv austrougarske politike sve intenzivnijeg nastojanja za potpunu integraciju Bosne i Hercegovine u Austro-Ugarsku carevinu, a osobito protiv široko prakticiranog i agresivnog katoličkog prozelitizma prema muslimanima, promoviranog i otvoreno pomaganog od austrijskih okupacionih vlasti.

Muftija Džabić osnovao je prvi pokret Bošnjaka koji je ostao poznat kao Borba muslimana za vjersko-prosvjetnu (mearifsku) autonomiju i na toj osnovi bio je i začetnik politike koja je zastupala ideju zajedničke borbe Bošnjaka muslimana i bosanskih Srba protiv Austrije koju su obje strane smatrale za uzurpatora njihovih prava na Bosnu i za okupatorsku silu koja u Bosni i Hercegovini bespravno vlada na štetu oba njena najbrojnija naroda.

Kuća u kojoj je Muhamed rođen i u kojoj je u vrijeme njegovog rođenja živjela porodica Sulejmanbega i Đulhanume Filipović pripadala je nekad poznatoj banjalučkoj porodici Bahtijarevića (Ibrahimaga sin Salihagin), koji su u tom kraju posjedovali najviše zemljišta i kuća, a kuću je od prvobitnih vlasnika otkupio Sulejmanbegov rođak i zet porodice, ugledni pravnik i tadašnji kotarski predstojnik i kasniji šef Odjela za socijalno staranje u Zemaljskoj vladi, Muhamedbeg Kulenović, koji se kao udovac s petero nedorasle djece oženio Nafijom Bahtijarević, kćerkom spomenutog Ibrahimage, s kojom je dobio dva sina i dvije kćeri.

Bunar odlične hladne vode usred avlije

Muhamedov otac Sulejmanbeg od Muhamedbega je tu kuću iznajmio zbog njenog pogodnog mjesta i velike bašte sa svim potrebnim zgradama i bunarom odlične hladne vode koji se nalazio usred avlije, što se, s obzirom na način života u to vrijeme, smatralo veoma važnim momentom prilikom izbora mjesta stanovanja.

Velika bašta nalazila se iza kuće i graničila je s baštama kuća u kojima su stanovali njihovi komšije rođaci i prijatelji, prije svega sam Muhamedbeg Kulenović i Mehaga Hadžiselimović, koji je bio poznati trgovac drvetom, čiji je stariji sin Hajrudin Hadžiselimović postao najugledniji bošnjački naučnik u medicini, jer je bio svjetski ugledan anatom, jedan od osnivača Medicinskog fakulteta u Sarajevu i tvorac odličnog Anatomskog instituta tog fakulteta.

Ispred kuće nalazila se velika travnata avlija, tada uobičajena u Banjoj Luci, uz koju je bio poseban prostor zvani baščedžik, u kojem se gajilo raznovrsno cvijeće, a koji je nekad bio važan element udobnosti i ljepote stanovanja.