To što je svjetska zajednica rezultat djelatnosti Srbije, odnosno srpske politike u cjelini na jednoj strani i hrvatske na drugoj priznala i za to kao opravdanje, imajući u vidu da čini ustupak zločinu, našla opravdanje u stavu koji, ustvari, nije ništa drugo do najobičnija floskula da je svaki mir, ma kako bio nepravedan, bolji nego stanje rata, što bi trebalo da opravda užasnu nepravdu koja je načinjena Bosni i Hercegovini kao međunarodno priznatoj državi i članici Ujedinjenih naroda i Bošnjacima kao najbrojnijem narodu te države, može biti opravdan samo brzim procesom reintegracije Bosne i Hercegovine kao države koja s istom snagom i pravom vlada na cijelom svom teritoriju osiguravajući jednakost u pravima i mogućnostima svih njenih stanovnika.  

Genocidna aktivnost

Međutim, od takvog procesa nije bilo ništa, štaviše, aktivnost institucija međunarodne zajednice išla je u prilog razvoja djelovanja separatista koji su period od potpisivanja sporazuma u Dejtonu do danas iskoristili prvo da ekonomski potpuno onemoguće djelovanje pripadnika onih naroda koji ne spadaju u grupu vladajućih, odnosno Srba na teritoriju RS i Hrvata na bivšem teritoriju „Herceg-Bosne”.

Isto tako, uz potpunu nejednakost u pravu ekonomske aktivnosti i zapošljavanju razvijen je sistem kulturne i prosvjetne segregacije koji se najbolje odražava u oduzimanju prava Bošnjacima da upotrebljavaju čak i naziv svog jezika, a kamoli svoj jezik.

Najzad, vrši se neprestana eskamocija svakog pokušaja Bošnjaka da u normalnim procedurama parlamentarnog života i vladavine ishode bilo kakvu mogućnost djelovanja na odluke koje se tiču i njihovih života odnosno njihovih prava koja idu čak do prava na postojanje.

Ako se uzme u obzir da je na tom teritoriju izvršena sistematska promjena svih toponima i drugih znakova postojanja u ovom slučaju Bošnjaka i na teritoriju RS i bivše „Herceg-Bosne”, što predstavlja, ustvari, sastavni dio genocidne aktivnosti jer se time negira postojanje i brišu tragovi života pripadnika bošnjačkog naroda na tom teritoriju, kompletira se slika sadašnjeg stanja u BiH, čiji je očekivani politički efekt, ustvari, dovršavanje i ispunjenje ratnih ciljeva agresora, a to je pretvaranje teritorija koji su oružjem zaposjeli u zasebni državni teritorij koji kao takav onda stječe i mogućnost i pravo da se udružuje sa državama s kojima on to želi.

Jedino sredstvo koje je nama preostalo ako izuzmemo dugoočekivanu intervenciju u ove procese svjetske demokratske javnosti i zajednice jeste da mi kao nosioci ideje o jedinstvenoj bosanskoj državi, u njenim historijskim granicama koje su stabilne i vrijede gotovo dvije hiljade godina, učinimo sve što je moguće da ojačamo funkciju države koja je danas najslabija karika u sistemu vođenja javnih poslova i funkcioniranje državnog aparata uopće.

U Evropi postoje brojni primjeri gdje je upravo država koja je u početku bila slaba svojom aktivnošću uspjela da nadvlada regionalizme i separatizme i da stvori državu koja na jednak način i sa istom politikom i duhom vlada na cjelokupnom teritoriju i osigurava tom teritoriju vrlo brzi napredak.

Najbolji primjeri

Najbolji primjeri takvog djelovanja države su nastanak jedinstvene države Francuske kada su u nju integrirani pojedini dijelovi Francuske koji su funkcionirali kao zaseban teritorij od Provence, Bretagne Il’ de France, Alsace, Lorraine, iz kojeg procesa je nastala moćna jedinstvena francuska država - nosilac demokratskog razvoja u Evropi i svakog industrijskog, kulturnog i privrednog razvoja.

Još bolji primjer za takvu funkciju snažne države predstavlja Njemačka. Njemačka je sredinom 19. stoljeća bila konglomerat skoro 50 različitih teritorija s pravima države, raznih kneževina, kraljevina, vojvodstava i sličnih semidržavnih tvorevina koje su bile udružene u njemački Rajh, ali čiju najvažniju instituciju je predstavljao sabor Izbornih knezova (Firstova), koji su imali pravo da biraju njemačkog cara.

Takav odnos u kojem su nosioci feudalnih ostataka i separatizma odlučivali o ključnim pitanjima funkcioniranja njemačke države onemogućavao je Njemačkoj da odigra ulogu koju joj je historija namijenila, a to je da bude najsnažnija, najnaprednija i vodeća zemlja zapadne Evrope i istovremeno da bude neka vrsta spone između zapadne Evrope i evropskog Istoka.

Ovakvu situaciju je svojom aktivnošću promijenio u potpunosti Oto fon Bizmark (Otto von Bismarck) (Gvozdeni kancelar) kao predsjednik vlade koji je nizom sistematskih mjera koje su išle na integraciju prostora putem razvoja saobraćaja, integraciju uvjeta djelovanja, prije svega u privredi, što je omogućilo razvoj industrije, zatim integraciju prosvjetnog i sistema nauke uspio da Njemačku ujedini i da od nje napravi najveću evropsku silu. Ona je u poznatom Njemačko-francuskom ratu 1871. porazila Francusku kod Sedana i zarobila francuskog imperatora Napoleona III, nakon čega je Njemačka postala dominantna evropska sila koja je partnera u rješavanju evropskih pitanja imala s jedne strane u Velikoj Britaniji, a s druge u Ruskoj carevini.

Imajući u vidu sva iskustva koja su u Evropi doprinijela brzom razvoju demokratije, privrede, prosvjete, kulture i sloboda, mi moramo biti svjesni da sadašnje stanje nije samo stanje političke destrukcije BiH nego istovremeno i njenog potpunog nazadovanja u njenom privrednom, prosvjetnom, kulturnom i svakom drugom smislu, odnosno u smislu razvoja boljih uvjeta života i većeg stupnja slobode građana Bosne i Hercegovine.