Nema bitne razlike između Dodikove vlasti i Šarovićeve i Borenovićeve opozicije kada su u pitanju proslava i obilježavanje 9. januara kao dana RS.

Časni izuzeci su ljudi poput Vojina Mijatovića, Dragana Bursaća, Srđana Puhala ili Srđana Sušnice, koji hrabro i javno plivaju uz maticu i pokušavaju razobličiti široko rasprostranjene i sistemski podržane lažne narative o 9. januaru 1992. kao svetoj kravi novije srpske historije.

Koljević kao kum

Tačno prije 30 godina odbjegli poslanici Srpske demokratske stranke (SDS) i drugih prosrpskih stranaka u tadašnjoj Skupštini BiH, izabrani na prvim višestranačkim izborima, u sarajevskom hotelu „Holiday Inn“ usvojili su Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda u BiH “kao federalne jedinice u sastavu savezne Republike Jugoslavije”.

Kasnije je ime ove paradržavne tvorevine promijenjeno u “Republika Srpska”, a kum je bio lično Nikola Koljević, prijeratni šekspirolog s Filozofskog fakulteta u Sarajevu, zatim kao kandidat SDS-a na izborima 1990., zajedno s Biljanom Plavšić, izabrani član Predsjedništva BiH iz reda srpskog naroda, a tokom rata i agresije na BiH jedan od najbližih saradnika prvog predsjednika RS Radovana Karadžića.

Centar u Beogradu

Ustavni sud BiH je 26. novembra 2015. godine utvrdio da je 9. januar, kao dan RS, neustavan. Bošnjaci i Hrvati u najvećem broju, ali i Srbi koji su ostali vjerni svojoj domovini BiH, ovaj datum smatraju početkom zločinačkog projekta etničkog čišćenja nesrpskog stanovništva s teritorije koja je bila zamišljena kao nova država srpskog naroda s ove strane rijeke Drine.

Idejni, politički, vojni, logistički i finansijski centar stvaranja „velike Srbije“ na razvalinama socijalističke Jugoslavije bio je u Beogradu. Teoretski je sve isplanirano i osmišljeno u čuvenom Memorandumu Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU). Glavni politički izvođač radova bio je Slobodan Milošević, a na terenu u Bosni na čelo samoproglašene RS postavljeni su Radovan Karadžić, Momčilo Krajišnik i Ratko Mladić. Prva dvojica kao politički lideri, a treći kao komandant Vojske RS, nastale na infrastrukturi bivše Jugoslavenske narodne armije.

a.

Sva trojica su pred Međunarodnim tribunalom u Hagu osuđena za teške ratne zločine. Krajišnik, koji je svoju dugogodišnju zatvorsku kaznu odslužio i vratio se u BiH, u međuvremenu je umro, a Karadžić i Mladić pravomoćno su dobili doživotne kazne zatvora za udružene zločinačke poduhvate vojske i policije RS širom BiH, te za počinjeni genocid nad Bošnjacima u Srebrenici. Slobodan Milošević izbjegao je osuđujuću presudu pred sam kraj suđenja, nakon što je umro u pritvoru Haškog tribunala 11. marta 2006. godine.

U paralelnom svijetu u kojem žive srpske političke vođe, bez obzira na dokumentirane i sudski utvrđene činjenice o ratu na prostoru bivše Jugoslavije i stradanju nesrpskog stanovništva, još nema prostora ni volje za suočavanje sa zločinačkim dijelom vlastite prošlosti.

Proslava 9. januara najkonkretniji je primjer odbijanja bilo kakve odgovornosti i kajanja za zločine počinjene u ime srpskog naroda. Štaviše, taj se dan slavi kao početak navodne borbe za slobodu.

Vulinova teorija

Milorad Dodik, kojem su SAD upravo uvele dodatne sankcije zbog korupcije i kontinuiranog kršenja temeljnih odredbi Dejtonskog sporazuma, na osnovu kojeg RS legalno egzistira u sastavu BiH i izvan kojeg ona može postojati samo kao paradržavna tvorevina zavjerenika iz „Holiday Inna“, pozvao je da se ovaj 9. januar proslavi pompeznije, masovnije i jače nego ijedan do sada.

Uprkos presudi Ustavnog suda BiH o neustavnosti tog datuma i uprkos pozivima civiliziranog svijeta da se ne slavi nešto što je sinonim za zločine i teška stradanja, notorni Aleksandar Vulin, ministar unutrašnjih poslova u Vladi Srbije, povodom 9. januara kaže da je to “praznik slobode i praznik svih Srba” te da je “negacija RS zapravo negacija srpskog naroda”.

Prava istina je da je postojanje ovakve RS, devetojanuarske, nacionalističke i nespremne na makar i mali iskorak iz mračnog velikosrpskog vilajeta, nedopustiva i neodrživa negacija svih drugih naroda, osim Srba.