U istom broju bivšeg sedmičnika “Slobodna Bosna” (SB) od 2. avgusta 2007. godine u kojem je donio posljednji dio ekskluzivne, posthumne ispovijesti Ramiza Delalića Ćele, koju je dao za SB prije nego što je ubijen 26. juna 2007. u Sarajevu, glodur tog lista Senad Avdić objavio je i zanimljivu analizu slučaja “Ugljen-Delalić” pod naslovom “Sedam smrtonosnih sumnji u Nedžada Ugljena”.

Bez zaleđa

U sedmom nastavku našeg feljtona o političkim ubistvima donosimo najzanimljivije dijelove te Avdićeve analize:

Nedžad Ugljen, jedan od najperspektivnijih kadrova nekadašnje komunističke UDB-e, u višestranačkoj vlasti, odnosno njenoj sigurnosno-obavještajnoj nomenklaturi uspostavljenoj nakon prvih demokratskih izbora početkom devedesetih godina prošlog vijeka nikada nije, unatoč golemom trudu, uspio steći ono što je za obavještajca najvažnije: zaleđe, tj. potpunu i nedvosmislenu naklonost svojih političko-stranačkih nalogodavaca. Na tome se, valjda, temelje postulati obavještajno-sigurnosne filozofije: ne vjeruj nikome i ne očekuj da tebi iko vjeruje. 

Nedžad Ugljen je ubijen u septembru 1996. godine nakon što je, mamuzan žestokom panikom, odnosno sviješću da će biti likvidiran, počeo vjerovati svakome, a njemu je, s druge strane, sve manje ljudi vjerovalo. Kako se drugačije može objasniti činjenica da je svoje najintimnije strahove nedvojbeni profesionalac Ugljen povjeravao ubicama poput Ramiza Delalića Ćele i njihovim nalogodavcima, govorimo u jednini: Aliji Izetbegoviću?! “Predsjedniče, ubit će me”, cvilio je Ugljen nekoliko dana pred likvidaciju u Izetbegovićevom kabinetu, a veliki bošnjački Mudrac ga utješio: “Nećko moj, svaki dan po pet-šest ljudi dolazi s istim vapajem. Vjeruj mi, i meni prijete...”

Država naredila

Ramiz Delalić Ćelo u intervjuu za SB kaže da bi glatko likvidirao Nedžada Ugljena ( “budući da sam u nekim sličnim akcijama i ranije učestvovao” ) da ga nije u tom pokolebao Bakir Izetbegović, Alijin sin i savjetnik za mafiju i urbanizam, koji mu je rekao: “On (Ugljen) jeste veliko đubre i din-dušmanin”, dodajući da (Ramiz Ćelo) “malo sačeka” oko “centralne naredbe”. 

Država je, dakle, naredila Ugljenovo ubistvo, a ko je povukao obarač za novine je nevažno, a za pravosuđe bi trebalo biti itekako važno. Ramiz Delalić je uvjeren da je to bio Enes Pandžić, vozač tadašnjeg direktora AID-a Kemala Ademovića; Pandžić danas, prema pouzdanim informacijama, radi u Iraku u sastavu neke firme iz Velike Britanije koja logisticira savezničke snage u toj nesretnoj zemlji - zaključio je Avdić u analizi od 2. 8. 2007, a u čijem nastavku je “iz više izvora” donio i saznanja o “grijesima Nedžada Ugljena i razlozima nepovjerenja bošnjačkih vlasti prema njemu”.

Sedam smrtonosnih sumnji u Nedžada Ugljena

Iranski oficir Ali poručio Ugljenu: “Nedžade, izdao si nas i Allahom ti se kunem da ti nećemo ostati dužni!”

Prema Avdiću, bilo je najmanje sedam razloga nepovjerenja bošnjačkih vlasti prema Nedžadu Ugljenu. Prenosimo najzanimljivije dijelove:

SUMNJA PRVA:

Ugljen - Zulfikarpašić

- Odmah nakon prvih demokratskih izbora Nedžad Ugljen je od strane vrha SDA sotoniziran i optužen da je djelovao u funkciji poražene Muslimansko-bošnjačke organizacije i njenog šefa, najpoznatijeg bošnjačkog disidenta Adila Zulfikarpašića. Izetbegovićevi pučisti danima su nakon “zauzimanja” Republičkog SDB-a tražili kompromitirajuće dokaze o Zulfikarpašiću, ali uzalud. Za nestanak te dokumentacije optužen je Ugljen; prema našim saznanjima, Zulfikarpašićevu je disidentsku biografiju “oprao” tadašnji podsekretar za državnu bezbjednost u MUP-u BiH, Branko Kvesić, za što je od Adil-bega nagrađen enormnom količinom novca!

SUMNJA DRUGA:

Ugljen i “Ševe”

- Kada se krajem aprila 1992. godine Nedžad Ugljen nakon izdajničkog bijega iz Mostara ukazao u Sarajevu, državni vrh mu je lojalnost testirao u Specijalnoj jedinici RMUP-a. Najvažniji bosanski bezbjednjak, Asim Dautbašić, opskurna, ali neobično efikasna spodoba, upoznata s predratnim Ugljenovim “operacijama”, uglavnom usmjerenim na likvidacije neprijateljskih emigranata po zapadnoj Evropi, unajmio ga je da formira tajnu jedinicu za “unutrašnje likvidacije”. Ugljen je to objeručke prihvatio, okupio 30-ak provjerenih predratnih hladnokrvnih suradnika krvoloka i kodno ih vodio pod imenom “Ševe”.

SUMNJA TREĆA:

Ugljen i Silajdžić

- Kada je početkom 1994. godine Nedžad Ugljen i formalno postao načelnik SDB-a u Republičkom MUP-u (nakon što je uredno u diplomaciju u Sloveniju ispraćen njegov prethodnik, prekaljeni udbaš Jozo Jozić), to je imenovanje vremenski koincidiralo sa strahom bošnjačke oligarhijske familije Izetbegović od narastajuće popularnosti tadašnjeg predsjednika Vlade, Harisa Silajdžića. U to vrijeme se u bošnjačkoj polit-vjerskoj eliti otvoreno sumnjalo da je Ugljen blizak Silajdžiću koji realno ima i ambicije i mogućnosti da svrgne neprikosnovenog, voljenog Vođu Aliju.

SUMNJA ČETVRTA:

Nedžad Ugljen i Haag

- Nedžad Ugljen je, prema tvrdnjama iz intervjua Ramiza Delalića, “bio veoma koristan” za odnose BiH i Haaga.

SUMNJA PETA:

Ugljen i Alispahić

- Kada je u rano ljeto načelnik Centra službi bezbjednosti Sarajevo, Munir Alibabić, objavio rat kriminalu pod zaštitom ministra republičke policije Bakira Alispahića, računao je na obećanu pomoć svog dugogodišnjeg kolege Nedžada Ugljena. Dokumentirana je u Alibabićevoj informaciji, koju je uputio samo na jednu adresu - predsjedavajućeg Predsjedništva Alije Izetbegovića.

SUMNJA ŠESTA:

Ugljen i Pogorelica

- Nedvojbeno je dokazano da Nedžad Ugljen nije imao simpatije za formiranje (anti)terorističkog kampa na Pogorelici logisticiranog iranskim novcem, ljudstvom i tehnikom.

Nakon što su u robusnoj akciji SFOR-a pohapšeni svi okupljeni iranski instruktori i njihova bosanska zamorčad - polaznici kursa, stvar se zaoštrava. Vrh američke administracije traži i dobiva od Izetbegovića glavu operativnog kolovođe ove avanture Bakira Alispahića, a vođa ovoga kampa, izvjesni visokopozicionirani iranski oficir Ali, nakon što su ga američke vojne vlasti u sarajevskom Domu policije, s ostatkom družine s Pogorelice, predale lokalnim policijskim snagama (neka tadašnji sekretar AID-a Šefik Džaferović, koji je bio (sve)prisutan, posvjedoči, ako smije), u brk izgovara Ugljenu: “Nedžade, izdao si nas i Allahom ti se kunem da ti nećemo ostati dužni!”

SUMNJA SEDMA:

Ugljen i Ademović

Nakon što je smijenjen Bakir Alispahić, na njegovo mjesto, također voljom zločinačke obitelji Izetbegović, instaliran je neuki, ali relativno drčni specijalac, Kemal Ademović. Ademović vjeruje da će uz pomoć “tvrdokuhane” muslimanske braće zatečene u AID-u, koje je u bošnjačku tajnu službu instalirao njen neformalni šef Mujo Hafizović, poznatiji kao Kaloša, poput nedoučenog ubice Edina Garaplije i njegovih mušketira, demontirati zločinački poredak u toj službi što ga je postavio isti onaj sistem koji je postavio Ademovića. Logično, prva žrtva je bio čovjek kojem se od početka pa do kraja nije vjerovalo - Nedžad Ugljen..., zaključio je Avdić u tekstu od 2. avgusta 2007. godine.