Gostujući u petak navečer u Centralnom dnevniku Senada Hadžifejzovića na Face TV-u, lider SBB-a Fahrudin Radončić, komentirajući, između ostaloga, i višemjesečno harangiranje Senada Avdića na njega i kadrove njegove stranke, pozvao je medije da podsjete javnost kako je prije deceniju, pa i više, Avdić pisao o političkim ubistvima.

- Iz tih tekstova vidjet ćete šta je Senad Avdić pisao o tome ko je ubio Ćelu, ko je ubio Ugljena, ko je ubio Leutara. Svi tekstovi su bili protiv njegovih sadašnjih političkih nalogodavaca - izjavio je Radončić na Face TV-u.

Povodom toga, “Dnevni avaz”, po kojem “zaboravni” Avdić, također, udara na svom sponzoriranom portalčiću, počinje s objavljivanjem serijala tekstova iz sada već ugašenog sedmičnika “Slobodna Bosna”, koji je prestao s izlaženjem prije nešto više od godinu.

Iako je to bio još jedan poslovni krah Avdića, sreća je da su tekstovi ostali sačuvani kao trajni dokument o tome šta su radili tajni centri moći koji su odlučivali o životu i smrti onih koji mu se nisu dopadali, kao i o tome kako su zataškavane istrage o brutalnim likvidacijama Nedžada Ugljena, Joze Leutara, porodice Halilović, pojedinih ratnih komandanata, za koje je neko rekao: “Oni ne zaslužuju suđenje.”

U prvom dijelu našeg feljtona donosimo prvi dio teksta koji je “Slobodna Bosna” objavila 16. juna 2005. godine, pod autorstvom Senada Avdića, Mirsada Fazlića i Adnana Buturovića, opremljen markicama: “SB prva otkriva”; “Kako je ubijen Nedžad Ugljen”; “Likvidaciju Ugljena, prema svjedočenju Ramiza Delalića, naručio je Kemal Ademović, bivši šef AID-a”, te s bombastičnim naslovom “Nedžad Ugljen najpoznatija žrtva Izetbegovićevih ubica”.  

Tekst iz Slobodne Bosne od 16.6.2005. godine prenosimo u cijelosti:

Prošle sedmice Kantonalno tužilaštvo u Sarajevu napokon je završilo devetogodišnju istragu protiv nepoznatih izvršilaca ubistva Nedžada Ugljena, pomoćnika direktora AID-a Kemala Ademovića. Ove sedmice Tužilaštvo je otvorilo novu istragu protiv "dvojice poznatih izvršilaca". Prema nezvaničnim i pouzdanim informacijama iz Tužilaštva, prvoosumnjičeni Ugljenov egzekutor je izvjesni Enes P., bivši pripadnik AID-a i devetogodišnji uposlenik Ministarstva inozemnih poslova BiH, koji trenutno radi u DKP-u jedne islamske zemlje. Drugoosumnjičeni je bivši direktor AID-a, izvjesni Kemal A.- pisao je Senad Avdić 16.6.2005. godine. 

OPTUŽNICA U PRIPREMI

Istraga je tapkala u mjestu sve dok se u Tužilaštvu koje vodi Branko Šljivar nije pojavio "krunski svjedok": ratni komandant Devete brdske brigade Ramiz Delalić Ćelo.

Kako tvrde u Tužilaštvu, Delalić je pristao svjedočiti kada mu je postalo jasno da je definitivno ostao bez političke zaštite u SDA i kada su ga se odrekli šefovi policijskih i obavještajnih službi. Prema dosadašnjoj istrazi Tužilaštva, Ramiz Delalić je od hapšenja i optužbe za vojnu pobunu iz oktobra 1993. dobio status stalnog saradnika službe; prvo SDB-a, Sektor Sarajevo, a zatim AID-a.

Navodno je Delalić s ratnim ministrom policije Bakirom Alispahićem i šefom sarajevskog sektora SDB-a Enverom Mujezinovićem sklopio dogovor da će ga predsjednik Alija Izetbegović amnestirati svih dokumentiranih zločina ako bude odrađivao “poslove” za službu.

Međutim, podizanje optužnice protiv Delalića za ubistvo "srpskog svata" iz 1992. i umiješanost u ratni zločin u Grabovici 1993. bili su navodno presudni da Delalić postane ključni svjedok u mnogim nerazjašnjenim zločinima koji su se dešavali tokom posljednjih petnaestak godina. 

Izvor “Slobodne Bosne” iz Tužilaštva tvrdi da je Delalić posvjedočio kako mu se u junu 1996. preko posrednika obratio Kemal Ademović, zatraživši da se sastanu. Na sastanku koji se desio u jednom stanu Ademović je, prema Delalićevim tvrdnjama, zatražio od njega da likvidira Nedžada Ugljena. Svjedok je prihvatio “posao”.  

Direktor AID-a je Delaliću ponudio i oružje kojim je “svjedok” trebao ubiti Ugljena, ali je Delalić rekao da će to odraditi svojim heklerom.

Početkom septembra Delalić je odustao od atentata, obavijestivši Ademovića da mu je iz vrha države sugerirano da je “Nedžad dobar čovjek i da to ne čini".

Kako je u svom svjedočenju navodno ustvrdio Delalić, a što su prilikom davanja iskaza potvrdili i drugi svjedoci, nalog za ubistvo je preuzeo djelatnik AID-a Enes P., koji se povremeno viđao s Delalićem i prenosio mu detalje praćenja Nedžada Ugljena.

HAG, PARE, POGORELICA

Između juna i septembra 1996. Delalić se uvjerio da je Ugljen permanentno praćen. Prisluškivani su njegovi telefonski razgovori i bio je pod stalnom vizuelnom prismotrom djelatnika AID-a. Delalić je dobivao izvještaje o njegovim stalnim navikama, sedmičnim pozicijama i mogućim lokacijama pogodnim za izvršenje atentata.

Na dan ubistva Ugljen je ujutro otišao za Mostar, odakle je u Sarajevo tokom popodneva dovezao svoju bolesnu majku. Pošto ih je cijeli dan pratio automobil, mati je, kako će reći na prvom saslušanju istražnog sudije, upozorila Nedžada: “Sine, ovaj auto stalno ide za nama. On mi reče: “Znam, mati, to mene prate da mi se šta ne dogodi.”

Ubistvo pomoćnika direktora AID-a desilo se 28. septembra 1996. oko 7 sati uvečer. Na parkingu, u neposrednoj blizini stana njegove ljubavnice Atije (također djelatnice AID-a) u naselju Aneks, nakon što je izašao iz svog automobila, Ugljenu je prišao egzekutor i pucao u njega iz pištolja Crvena zastava 7,65 milimetara.

Prvi metak pogodio je Ugljena ispod desne ključne kosti. Kako je utvrdilo vještačenje tokom istrage s lica mjesta, Ugljen je pao pored auta, ali je još bio živ i davao znake života. Ubica mu je ispalio drugi metak u glavu, raznijevši mu vilicu i grkljan, od čega je Ugljen podlegao. Prema izjavama svjedoka, prvi pucanj bio je glasan i bučan, dok je drugi bio prigušen i tup, što upućuje na zaključak da je cijev pištolja gurnuta u usta žrtve prije nego što je ispaljen drugi, smrtonosni hitac.

U dosadašnjoj istrazi Tužilaštva, u kojoj je više od stotinu svjedoka dalo iskaze, razlozi za ubistvo Ugljena svedeni su na četiri moguća motiva.

Osim Ugljenove kooperativnosti s Haškim tužilaštvom u vezi s dostavljanjem dokumentacije o zločinima koje su počinili pripadnici MUP-a i ARBiH u Sarajevu, kao mogući motiv se spominje i novac TWRA, koji je mladomuslimanski vrh SDA, poslije zabrane djelovanja ove humanitarne organizacije u Beču, prebacio na pojedine osobne račune. Tako se velika suma novca nalazila na Ugljenovom računu u Njemačkoj. Njim se, navodno, trebala finansirati haška kancelarija bh. oficira za vezu i specijalne operacije AID-a u inozemstvu.

Ipak, motiv oko kojeg je prikupljeno najviše dokaza za ubistvo jeste Ugljenova uloga u “likvidiranju” (anti)terorističkog kampa bošnjačke tajne službe na Pogorelici kod Fojnice-pisao je Avdić 16.6.2005. godine.

(U sutrašnjem nastavku Avdićevog teksta pročitajte je li Ugljen ubijen zbog toga što je strancima otkrio postojanje iranskog terorističkog kampa na Pogorelici; ko je zaustavio tadašnjeg premijera Hasana Muratovića da se raspituje o ubistvu svog visokopozicioniranog policijskog funkcionera; kako je Ugljen tadašnjim najvišim funkcionerima najavljivao svoje ubistvo i molio da mu pomognu)

Svi Ugljenovi dušmani

Drugi motiv za Ugljenovo ubistvo, prema tvrdnjama svjedoka, bila je njegova kontrola nad špijunskom grupom “Ševe”, koju je 1992. formirao ministar Alija Delimustafić. U službenoj zabilješci koju je Ugljen napisao 19. septembra 1996. na zahtjev Šefke Halilovića, člana Komisije predsjednika Predsjedništva BiH, formirane u vezi sa slučajem Nedžada Herende, Ugljen tvrdi da mu je na dva ručka Ademović tvrdio da Alispahićevi ljudi još vode AID, da stalno istražuje prislušne centre koji nisu pod kontrolom AID-a i da se “neću dobro provesti ako ga zavalim”.  

Ugljen je tvrdio da je Ademović pratio njegove privatne kontakte s Alispahićem. Dva mjeseca prije Herendinog kidnapovanja Ademović je od Ugljena zatražio dosje tajne grupe “Ševe”, koja je od ministra Jusufa Pušine dobila “Zlatne ljiljane” za odbranu Sarajeva u isto vrijeme kada i Ademović. Ugljen je odgovorio Ademoviću da su “Ševe” kao borbena jedinica rasformirane krajem 1994. i da se članovi koriste samo kao izvori službe. Kako je Ugljen to odbio, sadašnji bošnjački oficir za vezu u Hagu Amir Ahmić je nekoliko dana prije otmice člana “Ševa” Nedžada Herende rekao Ugljenu da mu je Ademović poručio da sutra pošalje spisak s imenima pripadnika “Ševa”.

Ugljen je napisao spisak i preko sekretarice Suvade Hodžić ga dostavio Ademoviću, bez imena Herende i Muhsina Džaferovića, s kojima su i Ademović i Ugljen bili na specijalnim zadacima u brigadi Dragana Vikića 1992. godine. U izjavama Edin Garaplija, koji je oteo, mučio i neuspješno pucao u glavu Herendi da bi ga ubio, kao nalogodavca Herendine otmice je spomenuo Ademovića. Naime, tokom mučenja Garaplija je Herendu pitao ko još osim njega nije na Ugljenovom spisku, a tu informaciju je mogao dobiti samo od Ademovića, što je Ugljenu potvrdio i Irfan Ljevaković kada mu je opisao svoj susret s Ademovićem nekoliko dana prije Herendine otmice.

“Vidi, Ugljen mi je dao spisak na kojem nema Herende”, posvjedočio je Ljevaković. Prema Ugljenovim tvrdnjama, Ademović je bio uvjeren da su “Ševe” pod njegovom i Alispahićevom kontrolom i da je to borbena jedinica koja kontrolira njega i rad AID-a. Zato je Ugljen bio uvjeren da je Ademović bio siguran da će samo likvidacijom “Ševa” ostvariti punu kontrolu nad AID-om.

Tužilaštvo BiH provodi novu istragu o ubistvu Ugljena i Leutara

Objavljivanje feljtona koji otpočinje naša novina može biti zanimljivo i iz ugla najnovijih informacija koje su prodrle u javnost. 

Naime, nakon što je kompromitirani Goran Salihović predmete bio spustio na Kantonalno tužilaštvo Sarajevo, iz ovog su tužilaštva rješavanje ova dva ubistva, iza kojih stoji državna mafija, ponovo vratili Tužilaštvu BiH. Nakon ovoga u SIPA-i se već određeno vrijeme ponovo radi na otkrivanju naručilaca i egzekutora u ovim političkim ubistvima.

Njihovo otkrivanje je utoliko važnije što se radi o visokopozicioniranim obavještajno-policijskim funkcionerima. Uz to, u trenucima likvidacije obojica su imala državnu fizičku zaštitu, odnosno tjelohranitelje, što svemu daje dodatne indicije da su ubijeni planski i profesionalno, a da je nakon toga uslijedilo zataškavanje dokaza i okretanje istrage u pogrešnom smjeru.